Εάν έχετε παίξει ακόμη και τις πρώτες ώρες του τελευταίου από εμάς – ξέρετε, όπως μπορείτε να κάνετε εντελώς δωρεάν στο PlayStation αυτή τη στιγμή – τότε θα γνωρίζετε ένα πράγμα για τον Joel. Είναι ένας καταλήβος. Ο μπαμπάς δολοφονίας θα πρέπει να έχει μηρούς όπως το σφυρήλατο σίδερο. Είτε προσπαθεί να αποφύγει την αιχμηρή ακρόαση ενός κλικ, σκύβοντας και κινώντας απαλά μέσα από μια ερειπωμένη βιβλιοθήκη, είτε έχει περάσει για να ξεφύγει από κάποιους προσδιορισμένους προσλήψεις της Fedra, ο άνθρωπος αρέσει να squat.
Ποιο παιχνίδι δεν πρέπει ποτέ να είναι τηλεοπτική σειρά; Έχουμε κάποιες ισχυρές απόψεις.
Αλλά δεν είναι ρεαλιστικό, έτσι; Πότε ήταν η τελευταία φορά που περάσατε πάνω από 20 λεπτά, στη βροχή, με τα πόδια σας, περιμένοντας την ευκαιρία σας να γεμίσετε κάποια σκληρότερα από τα φρουρά ασφαλείας; Πιθανώς ποτέ. Ακόμη και μια γρήγορη αψιμαχία σε μια αρένα paintball-ή κάποια φτηνή, τοπική ρύθμιση ετικέτας λέιζερ σε ένα ξεχασμένο βιομηχανικό κτήμα κοντά-θα σας δείξει ότι σκύβει και κινείται έτσι για ακόμη και μερικά δευτερόλεπτα είναι δολοφονία στα πόδια.
Στο παιχνίδι, αυτό είναι το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού: είναι τελικά ένα παιχνίδι επιβίωσης μυστικότητας, και παραμένοντας έξω από τις εχθρικές όψεις και η παραμονή ήσυχη είναι απαραίτητη αν θέλετε να κρατήσετε όλα τα άκρα σας άθικτα. Ο Joel δεν είναι ούτε κοτόπουλο άνοιξη. Είναι 55 ετών Χορηγημένος, ο Joel πιθανότατα είχε μερικές ακόμη καρδιακές συνεδρίες στο πρόσφατο παρελθόν του από ό, τι έχω (τρέχει από κάτι μολυσμένο με την εγκεφαλική λοίμωξη του Cordyceps θα το κάνει αυτό για έναν άντρα), αλλά δεν μπορείτε να αρνηθείτε τα διόδια που παίρνει η ηλικία.
Η σειρά περπατάει πολύ σε βήμα με το παιχνίδι.
Σε συνέντευξή του στο Polygon, ο τελευταίος από την τηλεοπτική εκπομπή μας, Craig Mazin, δήλωσε στον ιστότοπο ότι η παράσταση έπρεπε να κάνει κάποιες αλλαγές από το παιχνίδι, επειδή έπρεπε να φανεί πιο ρεαλιστικό από το αρχικό υλικό. “Ο Joel περπατάει σε ένα crouch τόσο πολύ που θα είχε, όπως, αυτά τα τεράστια τετράγωνα, σωστά;” Ο Mazin εξηγεί στη συνέντευξη. “Οι 55χρονοι δεν μπορούν να σκύψουν για περισσότερα από τρία λεπτά! Αριστος! Και τότε η πλάτη τους δίνει έξω. ”
Είναι παρόμοιο με τη συνεχή επούλωση που υπάρχει στο παιχνίδι: Πάρτε πυροβολισμό, χτυπήστε από το χτύπημα undead, ή με άλλο τρόπο να χάσετε το σώμα σας, και θα χρειαστεί να MacGyver κάποια στοιχειώδη medkit μαζί για να σταματήσετε την αιμορραγία και να επιστρέψετε όρθιος. Στην επίδειξη, η απειλή της βίας είναι μπροστά – όχι η ίδια η πραγματική βία. Δεν θα έκανε μεγάλη τηλεόραση αν 20 λεπτά από κάθε επεισόδιο αποτελούνταν από τον Joel που έριχνε αιθανόλη σε ένα κουρέλι και το δάχτυλο κάποιου πύου από μια ανοιχτή φούσκα πάνω στο shin του.
Κάνοντας τους χαρακτήρες πιο ανθρώπινους – και επομένως πιο ευάλωτοι και πιο αναλογικοί – αποτελούν μέρος αυτού που κάνει τον τελευταίο από εμάς μια τέτοια συναρπαστική τηλεόραση. Ομοίως με το παιχνίδι, τα πονταρίσματα είναι όλα πολύ ανθρώπινα. Παρακολουθούμε έναν άνθρωπο να ενεργεί από τη θεραπεία του και τη θλίψη του σε πραγματικό χρόνο, αναγκασμένος να αντιμετωπίσει τον πόνο που τρέχει εδώ και δεκαετίες. Κάνοντας το σώμα του τόσο κατανοητό όσο το μυαλό του, η παράσταση κάνει μια επιδέξια δουλειά να μας τραβήξει και να μας κάνει να φροντίζουμε αμέσως.
Η χύτευση είναι πολύ, πολύ καλή.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αυτά τα δύο πρώτα επεισόδια έχουν λειτουργήσει τόσο καλά: έχουν καθιερώσει τα πονταρίσματα, την κατάσταση του κόσμου και τα κίνητρα και τα σημεία εκκίνησης των χαρακτήρων μας με ελάχιστη ασάφεια. Ακόμα και ο ελάχιστος άνθρωπος με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μπορεί να παρακολουθήσει την παράσταση, να βάλει τα κομμάτια μαζί σε αυτό το πρώιμο στάδιο και να έχει τα πάντα να παρατάσσονται ωραία και τακτοποιημένα για το υπόλοιπο ταξίδι. Και λίγες, γνωστές λεπτομέρειες, όπως ο τρόπος με τον οποίο ο Joel μπορεί να πάρει μόνο μια σφαίρα ή μόνο “roadie-run” για μερικά δευτερόλεπτα κάθε φορά, είναι αναπόσπαστα για την καθιέρωση και τη διατήρηση αυτής της ψευδαίσθησης.
Μέχρι στιγμής, ο τελευταίος από εμάς είναι εκεί με μερικές από τις καλύτερες τηλεοπτικές εκπομπές που έχουμε πάρει ποτέ – σε κλίμακα με τους Arcane, Castlevania, Cuphead ή The Witcher. Εάν η σειρά συνεχιστεί με αυτή τη δυναμική, είναι πιθανό ότι θα θυμηθεί ως ένα από τα καλύτερα που υπάρχει ποτέ. Εδώ ελπίζουμε ότι έχει τα πόδια γι ‘αυτό.